Het Zuidereiland (slot)

Nou even een inhaalslag maken. We hebben feitelijk vanaf de earth quake 21 februari geen verslag meer gedaan. Nu is het 16 maart en zitten we de eerste dag weer op het Noordereiland in Wellington. Gisteren zijn we met de boot overgekomen.

Toen we Queenstown op 21 februari verlaten hebben zijn we via het Crown Saddle naar Wanaka gereden. Was een behoorlijke klim met veel haarspeldbochten. Bij een van parkeerplaatsen tijdens de klim hebben we gesproken met oud-Nederlanders die in Christchurch wonen. De nieuwe flinke aardbeving hadden we toen nog geen weet van, is toen die dag 2 uur later gebeurd. Het was trouwens een zeer mooie afdaling naar Wanaka. We hebben onderweg ook nog in een heel mooi oud restaurant in Cardrona pumpkessoep gegeten. We maakten ons wel ongerust over Hew omdat die richting Christchurch was gereden en we zagen dat het vliegveld gesloten werd. Maar hij moest nog enkele dagen fietsen voordat hij in Christchurch zou zijn.

We vertrokken in Wanaka in eerste instantie met regenkleding aan om richting Haast Pass te rijden. We hebben eerst nog onze tent in Macarora neergezet. De volgende dag zijn we over de Haast Pass gereden naar het plaatsje Haast aan de westkust van het Zuidereiland. Onderweg werd ons door Nederlanders nog koffie aangeboden. Beneden aan de Pass stonden nog een stel fietsers die dus van de andere kant het veel stijlere gedeelte van de Haast Pass wilde bedwingen. We hebben ze veel succes gewenst en ook sommige fietsen sterkte toegewenst.

De Westkust wordt ook wel Wetkust genoemd en meestal komt de wind uit het Noordoosten.
Wij geluk, een zuid-oostelijke wind grotendeels in de rug en de zon liet zich goed zien.
Onze boekje van Peddelars’Paradise vermelde dat er aan de route een Pine Grove Motel moest zijn. Daarop zijn we gaan rijden en waren er na 88 km. Leuke Cabin genomen met vlakbij de keuken en de douche en dat voor een zeer redelijke prijs zodat we onze tent alleen maar te drogen hebben gelegd en niet opgezet hebben.

De Fox Glacier was het volgende doel van ons. We hebben de aluminium rossen weer van stal gehaald en van hun innige omstrengeling ontdaan, stalen kabel waar mee we de fietsen ‘s avonds aan elkaar zetten, om de tocht te vervolgen. We kwamen redelijk vroeg aan bij het hostel en hebben nog heerlijk op een terrasje zitten genieten van de zon en het pilsje. ’s Avonds zijn we naar het meer Lake Mapourika gereden om daar de zonsondergang mee te maken met een spiegeling van de Mount Cook en de Mount Tasman in het meer. Na veel foto’s gemaakt te hebben zijn we in het pikdonker weer 6 km terug gereden naar ons Hostel in Fox Glasier.

De volgende dag zijn we gebleven om naar de Gletsjer te gaan. We zijn redelijk dicht bij geweest. Eerst fietsend omhoog en daarna een stuk lopen. Spectaculair voor sommigen. Wij vonden het maar matig en zijn dan ook snel weer afgedaald. Maar we hebben hem kunnen zien omdat hij niet in de wolken lag, dat zullen we maar als positief beschouwen. “s avonds zijn we terug gereden naar het meer Mapourika . Daar lag een restaurant bij en dat had wel wat. Je moet toch iets doen om te vieren dat je nu echt met pensioen gaat. Maar ik ben in mijn leven nog niet zo vroeg jarig geweest. Heb er 36 uur van kunnen genieten. Op naar de 66.We deden er iets langer over als gisteravond om naar het Hostel te rijden in het pikdonkere. We worden nog wel eens wijs. We hebben er heerlijk op geslapen.

De volgende dag 27 februari zijn we 33 km verderop gereden met aardig wat hoogte
verschillen naar Franz Josef. 12 km per uur hebben we kunnen fietsen. Maar weer zon en wind in de rug en dat maakt het wel plezieriger. We zijn direct naar de parkeerplaats van de Gletsjer gereden. Sorry Frans Josef is dus ook een plaats en Gletsjer. Maar op de parkeerplaats zagen we de bewolking al opkomen en als we eerst nog 1,5 uur moeten lopen om tegen een paar wolken aan te kijken daar vonden wij onze uitdaging niet inzitten. Wij hebben dus ons weer laten afzakken naar de plaats en een cabin op het Top 10 vakantiepark geregeld.

We kruipen zo langzaam langs de westkust naar het noorden en hebben nog steeds niet te klagen over de windrichting en de zon. Om de afstand te overbruggen naar Okatika zijn weer neergestrekken , we vlogen 17 km per uur gemiddeld door de wind, in Harihari waar we een backpackers voorziening hebben genomen. ’s Avonds de maaltijd genuttigd in het Hotel.
In de souvenirwinkel de Nederlandse moeder (uit de Kalverstraat in Amsterdam) ontmoet van de DOC medewerker die ons vermanend de halt toeroept bij de gletschers.

Okatika is bekend om zijn Nephrite of Jadeite kortweg Jade, genoemd. Nephrite wordt gevonden in New Zealand en andere landen. Jadeite alleen in Burma. Greenstone of op zijn Maories Pounamu zijn de gebruikelijke namen. We hebben daar geslapen in een Hostel Jade genoemd midden in het winkelcentrum. We hebben nog wat rond gesneuveld maar hebben het toch maar bij “kijken-kijken niet kopen” gehouden. Wel andere heel kleine steentjes hadden we reeds verzameld, maar dit hoeft niet zo.

Nadat we de volgende dag, 2 maart, de bui hebben laten overdrijven zijn we vertrokken om naar Greymonth te gaan. We reden met de blauwe lucht mee naar Greymonth. Voor ons en achter ons donkere regenlucht. De wind heeft ons daar goed bij geholpen en zorgden er ook voor dat we gemiddeld 19 km per uur konden rijden op het vrijwel vlakke stuk. In Greymonth weer in dezelfde BBH geslapen als de eerste keer op 23 januari.

De Pancake Rocks en de Blowholes in Punakaiki waren de nieuwe uitdagingen die de trappers deden ronddraaien. Maar ook de kustlijn was prachtig om te zien (Tasman zee). Aardig wat foto’s geschoten. Wel moesten we voor de Blowholes er zijn als het vloed was en een bepaalde windrichting. ’s Middags bij aankomst was er toch wat te zien bij de blowholes. De volgende dag zijn wel opnieuw wezen kijken op het juiste tijdstip 11:00 uur ‘s morgens maar het was weinig spectaculairder dan de vorige dag.

Onze cabin buren op de camping kwamen uit Christchurch even stoom afblazen. Zij was op het tijdstip aanwezig in de kerk en hij zag het gebouw tegenover hem instorten. Hun eigen huis staat er ook niet florissant bij. (lees reactie bij vorig verslag.) Ook leuk als je als Zuid-Afrikaners je geluk komt zoeken in Nieuw Zeeland en dit nu moet meemaken. We zagen ook op de camping ook een klein tentje met fiets plus aanhangertje. Bleek van een Belgische fietsster te zijn die zo emotioneel werd toen ze weer eens Nederlands kon praten. Wat wij ook constateren is dat er heel veel Duitse backpackers aanwezig zijn.

We zijn direct na het tweede bezoek aan de Blowholes doorgereden naar Westport wat 63 km verder ligt. Hier vonden wij de kust er naar toe op zijn mooist. Ook konden we ergens nog Pounamu, Jade, vinden aan een riviertje. Hebben wel naar gezocht maar wij hebben niets kunnen vinden. We zijn na de zoektocht zeer rustig naar Westport gereden. Af en toe hebben we het tempo wat aangepast omdat we beginnen te merken dat we ook geen 20 meer zijn. Na een kleine 4 maanden is er toch iets te merken van een slijtage. Niet alleen van de banden. Vanuit Westport zijn we naar een DOC camping in Lyell vertrokken.
Onderweg zijn we nog naar een museum in een plaatsje Inangahua over hun aardbeving geweest. Bleek op 24 mei 1968 om 06:25 uur gebeurd te zijn . Er waren enkele doden te betreuren. Het is precies de datum en tijd dat onze zoon geboren is. Wel het tijdsverschil 12 uur later in werkelijkheid.
De DOC camping zat vol met zandvliegjes. We hadden er behoorlijk last van.

We hebben er een korte tocht van gemaakt naar Murchison. We hebben er rustig ons tentje opgezet en lekker uitrustend genoten van het mooie weer. De volgende dag zijn we naar Glenhope gereden waar we in een Bikepackers Hostel hebben overnacht. Nelleke heeft de laatste tijd wat last van slapende handen en daar zat een Duitse fietser die daarover gerichte vragen ging stellen aan Nelleke. Na de fietstocht even naar de huisarts voor een doorverwijzing gaan was het advies van de fietsende dokter.

We wisten dat als we op de fiets stapten dat we meteen erin moesten klimmen en dat is toch prettiger als de spieren wat warm zijn. Maar daarna zou het een mooi vlak gedeelte zijn. Nou met die wetenschap zijn we ook gestart. In Tapawera hebben we weer de camping opgezocht
En wederom hebben we daar genoten van het lekkere weer.

We hadden reeds informatie gevraagd aan de campingbaas hoe je het in Abel Tasman National Park het e.e.a. het beste kon aanpakken. Hij had er geen goed antwoord op. Maar voor de voorbereiding wel weer een ervaring meer. Wel gaf hij een advies om een rustigere weg te kiezen bij de plaats Woodstock, die parallel loopt met de hoofdweg. We zijn hem er zeer dankbaar voor. Het was een prachtige rustige landweg met een prachtige omgeving.
Nog nagenietend kwamen we in Motueka aan. De toeristen informatie bezocht en hen advies gevraagd hoe e.e.a. aan te pakken. Zij kwamen met een aanbod om 2 dagen met de boot te gaan naar bepaalde stranden zodat je via bospaden met uitzicht op de Abel Tasmanzee naar de andere stranden kon lopen. Op de Top 10 camping hebben we uiteindelijk een gericht advies gekregen. Resultaat is dat we er 3 nachten zijn gebleven en de 2 dagen met de boot het gehele track hebben gemaakt van 2 x 4 uur van Bay naar Bay. De ene tocht was mooier dan de andere. Maar we hadden ze niet willen missen. Tijdens de boottocht stapte er ook een fietser in (met fiets). Het was Mike die we al regelmatig, wel 6 x, ontmoet hadden.

Van Motueka zijn we naar Nelson gefietst en daar aan de eind van de startbaan van het vliegveld ons tentje op de camping gezet. Toch redelijk geslapen maar af en toe lag je te trillen in je bed als er weer een vliegtuig ging laden of opstijgen.

We zijn via een zeer mooie weg langs het water in Picton terecht gekomen waar we de boot hebben genomen naar Wellington. Wel hebben we eerst nog geslapen op een camping in Havelock waar we ’s avonds in een havenrestaurant groene mosselen hebben gegeten met een heerlijk plaatselijk biertje erbij. De camping was niet om over naar huis te schrijven, maar wij slapen ondertussen overal wel. Het is maar een nachtje is dan ons commentaar. De criteria schone WC en lekker warme douche blijven zeer belangrijk. De keuken zag er redelijk uit.
We hebben daar (nog) een ouder echtpaar ontmoet en die hebben zich na 50 jaar Nieuw Zeeland in Helmond gevestigd. Er mochten dan ook geen katten in de keuken komen daar hebben we ze toch even fijn op gewezen. Maar die zien we nog een keer in Beek en Donk is de afspraak. Al was het maar om de hand te laten zien die Nelleke heeft verbonden van mevrouw die een lelijke schaafwond boven op haar hand had.
Gisteren hebben we afscheid genomen van het Zuidereiland. Terugblikkend zeggen we dat er met plezier geweest zijn. Het weer is ons zeer is meegevallen. We hadden meer regen verwacht en zeker meer tegenwind op de westkust. We hadden er wel langer willen en kunnen blijven is nu ons commentaar.

12 mei is onze vertrekdatum. We zijn de laatste 2 maanden, 8 weken, weer aan het volplannen. We gaan eerst nog vanuit Wellington even op en neer naar Napier met de Naked bus om Joss en Kees te ontmoeten. Daarna gaan we met de trein het binnenland in en stoppen daar in Taumarunui om de westkust van het Noordereiland fietsend te verkennen. Daarna gaan we weer van Hamilton naar Auckland met de trein. Zo slaan we niet interessante stukken over. En daar gaan we dan via Brian naar het Noorden waar we een fietstocht houden van ongeveer 1000 km in een sub tropisch klimaat. We zorgen ervoor dat we enkele dagen voor vertrek weer bij Brian in Auckland zijn. En vliegen dan weer naar huis.