North Island South-West

We zijn vroeg opgestaan in Wellington bij Ruth en Michael om op tijd bij de trein te zijn. We waren zeer blij dat Ruth ons weg wilden brengen naar de trein. We zijn daardoor niet nat geworden en we hoefden er daar door geen half uur vroeger voor op te staan. Om 7 uur reden we het station binnen, prima op tijd. We moesten onze fietsen zelf naar de bagagewagen rijden. Daar kregen we te horen dat we (alleen) de tassen eraf moesten halen. Een beetje willekeur is daar wel bij. Na afscheid genomen te hebben van Ruth zijn we op de aangewezen plaatsen gaan zitten. De trein vertrok precies op tijd namelijk 7:25 uur. We zaten zo dat we aardig nog wat van de omgeving hebben kunnen zien. Verder hebben we weer wat meegemaakt wat niet bij de NS zal gebeuren. We moesten onderweg stoppen voor kudde koeien die naar een ander weiland gebracht werden en de spoorrails moesten oversteken. Verder heeft de diesellocomotief een rondje voor Ohakune gedraaid , hij moet wel, om extra te kunnen dalen. Weer wat anders dan alleen bochten draaien. We waren mooi op tijd in Taumarunui om nog boodschappen en de camping op te zoeken. We hadden niet gepland dat we een regenbui over ons heen zouden krijgen. De beheerster van de camping heeft ons zeer enthousiast begroet en ons nog wat tips gegeven over onze route. Resultaat was dat we geen rondje gaan rijden om Mt Egmont, Mt Taranaki. Maar rechtstreeks Van Stratford naar New Plymonth. De volgende dag zijn we richting Stratford gereden over The Forgotten Highway.
Wij zullen deze niet snel vergeten omdat het een prachtige “binnen”weg is. We zijn halverwege bovenop een sadel bij Tahora gestopt om te overnachten . Er werd ons een caravan aangeboden om in te slapen. Dat aanbod hebben we niet afgeslagen. De tent bovenop een berg plaatsen had dus niet onze voorkeur. Het was behoorlijk fris in de caravan, maar de de lekkere ochtendzon maakte veel goed. Na dat er wederom foto’s van onze bikes genomen waren zijn we de berg afgedaald naar de republiek Whangamomona. De geschiedenis daarvan moeten we nog maar eens opzoeken op een ander tijdstip. Tijdens de rit naar Stratford hebben we regelmatig langs de kant een verkleedpartij gehouden van regenkleding aan/uit. Maar we zijn droog aangekomen. Tijdens het inkopen doen kwam een dame langs me zitten en vertelde dat ze binnenkort bij haar Nederlandse familie op bezoek gaat. Haar Nederlandse man was twee jaar geleden overleden en wilde graag zijn broers en zusters bezoeken. Nadat een ruziemakende gast de camping (deur) was uitgewerkt konden wij ons laten inboeken voor een nacht. Je bent gemiddelde 18-20 euro per nacht kwijt voor een tentplaats. We hadden de volgende dag een korte route van 45 km naar New Plymonth via de drukke weg nummer 34. Wat een verschil met de vorige twee dagen. Vonden het absoluut niet prettig rijden. Ook waren de schoulders, zijkanten, niet altijd breed genoeg om op te fietsen. Dat maakt het wel gevaarlijker. De Top 10 camping in New Plymonth hebben we bezocht. Tijdens het voorbereiden om te gaan koken kwamen we tot ontdekking dat we de pannengrip kwijt waren.
De volgende dag daarop geprobeerd in Waitara een nieuwe te kopen maar dat is niet gelukt.
We hadden het ook wel even gehad, slecht geslapen, en er was de mogelijkheid om te gaan kamperen in Uruti. Dat hebben we dus gedaan. Het was na 33 km rijden. Zoals op zo vele campings waren we de enigste tentkampeerders. We waren er achter gekomen dat we de grip in Stratford hebben laten liggen in de keuken. We hebben gebeld en gevraagd of ze een grip gevonden hadden. Klopt en ze zouden hem opsturen naar Brian. Konden we hem daar mooi oppikken. Wederom via een sluippad, wandelpad, hangbrug en golfveld zijn we weer teruggereden om op de route te komen. Na 60 km zijn we aangekomen op een strandcamping tussen Mokau en Awinkino. Daar waren ze bezig te vissen met een torpedo die op batterijen werkt en 1 km de zee ingaat met een lijn Ze waren net de lijn aan het inhalen en er zaten drie middelgrote vissen, snappers, aan. Weer een leuke ervaring op het nu zwarte strand meegemaakt. We stonden mooi beschut voor de zeewind en het geruis van de zee heeft ons mooi in slaap gebracht. Werden dan ook heerlijk wakker. Voor we vertrokken hebben we nog gebeld via de openbare telefoon met de BBH-kaart naar het thuisfront en mijn zus Corrie omdat ze sterkte te wensen omdat ze de volgende dag een kaakoperatie moest ondergaan.
Onderweg naar Marokopa hebben we op 12 km gravel gereden in de regen en dat is dan ook niet onze ideale fietsvakantiedag geworden. Wel was het een mooie route. Op de camping stond 1 campervan. Er was een backpackers slaapplaats voor 10 personen aanwezig. Aangezien wij de enigste gasten waren werd ons de backpackers slaapplaats aangeboden. Hebben we dus gebruik van gemaakt. Wel slecht geslapen vanwege het slechte matras. De eerste 14 km van de route naar Waitomo tot Te Anga is het werkelijk vlak. Dan wordt het weer heuvelachtig met mooie uitzichten. Onderweg zijn we nog naar een Natural Bridge wezen kijken. Prachtige plaatjes geschoten. In Waitomo aangekomen werden we overvallen door de busladingen toeristen die de Caves wilden bezoeken. Op de top 10 camping was het ook behoorlijk druk. Tijdens het inboeken werden we aangesproken door een Nederlandse dame die de andere grotten met de kleinschaligere commerciële organisatie Spellbound heeft bezocht. Ook de receptioniste maakte ons daar ook op attent. De volgende morgen om 10 uur konden we met een busje met maximaal 12 personen mee naar de grotten. Dus geboekt. Wel in tijd in de gaten houden want die nacht wordt de wintertijd weer ingesteld door de klok 1 uur terug te draaien. Nu is de voorloop nog maar 10 uur met het thuisfront Nederland. Die avond hadden we geen zin om te koken, wel hadden we zin in een pizza. We hadden de grootste met een doorsnede van 40-50 cm uitgekozen bij het restaurant. Een dogback heeft ons gered. We gingen met een bijna hele pizza terug naar de camping. De volgende dag stonden we dus om 10 uur bij de organisatie die ons naar Glooiworm en gewone druipgrotten bracht. We waren met 6 personen. Het was indrukwekkend te zien hoeveel glooiwormen er tegen het plafond hangen. De gewone grotten waren ook indrukwekkend maar België wint het toch nog wel van deze grotten. En de kleinschalige opzet en de koffie en de koekjes is ons wel heel goed bevallen. De namiddag hebben we gebruik om lekker te luieren en het Informatie kantoor te bezoeken die nog een film op aanvraag vertoonde over de glooiworm.
De volgende dag stonden er 91 km gepland om te fietsen. Eerst weer terug fietsen naar Te Anga en dan naar het Noorden naar Kawhia. We hadden wel een indruk van het weghoogte profiel gekregen via Pedallers’Paradise maar het blijft toch steeds een verrassing hoe het werkelijk uitpakt. Moet zeggen dat het aardig klopt als ik de profielen achteraf met de GPS vergelijk. We waren om 8:30 uur vertrokken en kwamen 17:00 uur op de camping aan.
Daarvan hebben we er 6,7 uur van gefietst met een snelheid van 13,6 km. En het weer zat ons mee, ondanks de voorspellingen hebben we geen regen gehad. ’s Avonds heeft het nog wel behoorlijk geregend. De volgende dag op naar Raglan fietsen via een zeer mooie weg , wel 20 km gravel en dat vraagt altijd meer energie dan een gesealde weg. En de openbare douche stond die dag ook weer aan dus weer wat verkleedpartijen gehad langs de weg, gelukkig geen publiek om het gestuntel aan te zien. We hebben bij aankomst in Raglan een cabin geregeld.
Er stond namelijk een behoorlijke sterke wind op de open beachcamping en de grond was erg drassig. ‘s Avonds nog even het adres opgezocht op het notebook van de backpackers hostel Glen Murray. Stond vermeld dat we konden reserveren maar toen we het probeerden lukte het niet. We hadden er geen goed gevoel over. En er waren niet veel gelegenheden om te overnachten op weg naar Auckland.’s Morgens met de gedachte weggegaan we zien wel. We zouden nog in het begin een stuk gravelweg krijgen op weg naar Glen Murray volgens de AA-kaart die we hadden. Helemaal niet dus gewoon een volledig geasfalteerde weg gehad.
En we hebben genoten van de mooie vergezichten over de landbouwgronden. Heeft ook zijn charme. We werden af en toe wel op de proef gesteld of we het klimmen niet verleerd waren.
Er zaten behoorlijk lange pittige stukken tussen. Maar met de wind in de rug is het toch wat gemakkelijker en dat hebben we eigenlijk aan de westkust wel steeds gehad. Aangekomen in Glen Murray konden we geen bord vinden van het Backpackers Hostel. Gelukkig had ik het adres genoteerd in Peddalers Paradise en we zijn dan ook bij dat adres gestopt. De gebouwen kwamen me van de website bekend voor. Maar er was weinig activiteit. Het grote huis werd helemaal verbouwd en leek niet (meer) op een hostel. Gelukkig kwam er een dame aanlopen en vroeg wat wij zochten. Ons verhaal gedaan. Ze vertelde ons dat ze al 8 maanden dicht waren. Eventueel konden we wel een kamer krijgen maar 17 km verder op was wel een hostel. Zou ons nog een kleine 1,5 uur kosten omdat het nogal heuvelachtig is en we waren al redelijk laat. Het aanbod van Sharna aangenomen. Wij hebben toch voorgesteld de tent in de tuin op te zetten. Daar tegen had ze geen bezwaar. We mochten gebruik maken van hun privé douche en keuken. De eigengemaakte soep die we aangeboden kregen smaakten voortreffelijk. Snap dat Jeremy met haar 4 weken geleden in het huwelijksbootje is gestapt. En ik denk ook niet alleen om de kookkunst. Heerlijk toch om zo’n mensen te ontmoeten. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar Auckland. De Top 10 camping ligt in het zuiden van de stad. Zonder veel problemen zijn we tussen de hevige stortbuien door er na toe gereden. Af en toe waren we net te laat en haalden we een schuilplaats niet. Daarvoor hadden we dan ook onze regenkleding aan. Om naar Brain in het noord westen van Auckland, Massey, te rijden was het nog 40 km. We hebben er maar 47 km van gemaakt omdat mijn GPS ons over verboden paden wilde laten rijden. Autowegen zijn namelijk verboden voor fietsers. Verder hadden we gepland door een park te gaan rijden en dat is dan grotendeels wel gelukt. Wel een onderneming dat drukke stadsverkeer. Maar dat wisten we van de vorige keer en het was dan ook geen verrassing. Het weer hadden we in ieder geval mee, de zon deed volop mee om het prettig te houden. Het ontvangst was weer ouderwets hartelijk in Brain’s nieuwe woning. We kijken nu van boven af uit over het zuidwesten van Auckland. Een prachtige ligging van het huis, menigeen zal er jaloers om zijn. En Brain is nog wel een tijdje zoet om het binnen naar zijn zin te maken. Leuke uitdaging. We hebben even meegeholpen schilderen. Gisteravond waren we bij vrienden, zijn buren, van Brain uitgenodigd om te komen eten. Was heerlijk eten en gezellig. We hebben nog een zeer mooi aandenken gekregen. We zaten op dat moment wel met een mond vol tanden . We waren echt verrast. Wij gaan ons weer voorbereiden om morgen dinsdag 12 april naar het subtropische Nordland te vertrekken met fiets. Onze fiets zal wel lichter zijn dan voorheen omdat we zoveel mogelijk spullen achterlaten. We hebben 21 fietsdagen gepland en we hebben totaal nog 31 dagen. Kijken of we het fietsen na 5 maanden niet verleerd zijn.


Noot:
In eerste instantie waren we niet van plan om via de westzijde naar Auckland te rijden.
Na overleg met Ruth en Michael toch een tussenvorm gevonden. Met de trein het eerste gedeelte afleggen en dan verder via de westkust naar Auckland. We zijn blij dat we het zo gedaan hebben. We hebben nu een goed vergelijk kunnen trekken met andere gebieden van New Zealand. We zullen als ze het ons vragen zeker wijzen op de mogelijkheid van een mooie fietstocht door het Zuid Westen van het Noordereiland. Wij hebben er in ieder geval van genoten.