The East Coast

We hebben er weer zin in. ’s-Morgens afscheid genomen van onze Nederlandse buurvrouw op de camping. Ze was met haar 8 jaar naar NZ geïmmigreerd. Nederland betekend nog heel veel voor haar. Je zou bijna zeggen dat ze heimwee naar Nederland had. We hadden gekozen voor een rustigere weg dan de hoofdweg. Dat is wel een verademing dat minder verkeer. Wij zijn er als fietser echt tweederangs verkeersdeelnemers. Als de Logg-trucks met hun boomstammen er aan komen dan is het oppassen geblazen. De langste afstand tot nu toe die we gereden hebben is 83 km en 5 uur echt gefietst. Het was redelijk vlak, 400 klimmeters waren er gereden. In deze plaats Whakatane zag er de camping prima verzorgd er uit. Oud maar goed verzorgd. Is een compliment waard. De volgende dag naar de enigste werkende vulkaan van Nieuw Zeeland. Hij ligt 34 km van de kust. Er naar toe was een bootreis om te onthouden. Meters hoge golven en dolfijnen. Voor de hoge golven had ik maatregelen getroffen. Nelleke was nog nooit zeeziek geworden, nu wel. Ze stapte geheel grauw en koppijn de boot af. Tijdens de wandeling knapten ze weer geheel op. De terugreis ging een stuk rustiger. De dolfijnen waren we alleen op de heenweg tegengekomen.
De schipper wist hoe hij ze voor het karretje, bootje in dit geval, kon laten spannen. Was leuk om te zien. Die vulkaan op White Eland is toch wel een aparte ervaring. Vergeet je niet gauw. Hiermee hebben we ons de hele dag vermaakt. Nu richting de East Coast. Meteen met een klim van 15%, je pas gewassen kleding was meteen weer aan een wasbeurt toe. Daarna was het dezelfde vlakke etappe als eergisteren. We zijn bij een motercamp geweest. Camping had het eigenlijk niet mogen heten. De ing mocht er wel af. We passen ons wel even aan. Blijken toch heel vriendelijke mensen te zijn. Nu een echte bergetappe van de route weg 35 hebben we kunnen lezen in ons fietsboekje Pedalleres Paradise van Nigel Ruston. De klimmeters zijn verdubbeld en de afstand werd korter. 56 km i.p.v. 83 km. Wel een heerlijke weg om te rijden en zonder veel verkeer. In het boekje wordt de weg omschreven als one of the finest coalstal cycling routes in the World. Vind dat ze hem ook maar eens een keer naar Noorwegen moeten sturen. Op de camping aan gekomen zijn we meteen onze tent gaan opzetten. Bij het voor de nacht klaar maken van de fietsen kwam ik tot ontdekking dat ik de fietsslotkabel had laten hangen in een boom op de “camping”. Ik maak altijd de fietsen aan elkaar, doe ik voor mij een goed nachtrust te bezorgen. Dat is balen, minder goed geslapen, maar toch met een oplossing wakker geworden. Liftend terug naar de vorige camping. Dat gedaan. Er heen stond ik er 15 minuten en de derde wagen nam mij mee. Bewoner van de Eastcoast ,77 jaar, en in de Woods gewerkt. Aangekomen op de camping werd het spannend hang ie er nog. Ja ,dus. Weer 15 minuten moeten wachten en de tweede wagen stopte. Ben even later bij een wegafzetting overgestapt op een andere wagen. Een Nederlandse chauffeur die al 33 jaar in NZ woont. Heeft het er goed na zijn zin. De operatie had totaal 2 uurtjes geduurd. We zijn op de camping bij te Kaha gebleven en de volgende dag vertrokken naar Te Arora. Een zeer mooie etappe was het. Op de camping kennis gemaakt met een tandem-paar uit Engeland. De volgende dag zijn we met dezelfde bestemming vertrokken. Het zou een pittige tocht worden hadden we gezien. Onderweg nog koffie gedronken in een camper bovenop een berg met een NZ/Nederlander uit Whakatane. Bij de Backpackers Hostel “Bryans Place” in Tokomanu Bay kwamen wij de Engelsen weer tegen. Wij kwamen er zeiknat aan. Het was gaan miezeren/regenen net genoeg om zonder regenkleding te blijven rijden en het niet koud te krijgen. ’s Avonds was het er druk gezellig. Allerlei gegevens uitgewisseld. Nelleke heeft onze slaaphoes systeem nog gedemonstreerd. De Engelsen waren ook zeer geïnteresseerd in onze fietsen. De volgende dag weer op pad. Vanaf 4:00 uur ’s morgens had het geregend. Toen we op fiets stapten was het droog. We hadden aan bevolen gekregen om in Tolaga Bay de beste koffie van het halfrond te gaan drinken. Hebben we ook gedaan en hebben meteen van een heerlijke warme maaltijd genoten. De laatste 2 dagen waren toch behoorlijk pittig geweest en we begonnen het dan ook in onze benen te voelen. We waren halverwege !!! Dan maar een tandwieltje lager de berg op, want die hadden we natuurlijk wel over !!! We kwamen na 93 km, de langste afstand tot nu toe, en 700 klimmeters aan op de huidige camping in Gisborne aan. We hadden toen bijna 7 uur gefietst met een snelheid van 13,7 km. Oja het was de laatste 2 uur ook nog gaan regenen en de wind , op de kustweg, was ons niet gezind. Wij vonden dat we recht hadden op een huisje met douche en WC. Heerlijk lang onder de hete douche gestaan om bij te komen. Na de maaltijd genoten te hebben zijn we nog even gaan skypen. Even weer de stemmen horen van onze kinderen. Het is wel verrekt ver weg!!! Toen het klokje rond geslapen. Heerlijk wakker geworden met de wetenschap dat we vandaag (weer) een rustdag zouden nemen. Strandwandeling gemaakt en boodschappen in de stad gehaald. Vanmiddag deze tekst weer ingetypt en kijken of foto’s plaatsen mij gaat lukken. Morgen weer fris(ser) op de fiets via een rustigere weg (nr 36) in 2 dagen naar Wairoa rijden en dan weer 120 km naar het noorden richting Rotorua. We gaan dan al zigzaggend naar beneden naar het Zuider eiland. Daar zij we begin volgend jaar pas. Houdoe allemaal.