Het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland

We vertrokken uit Omarama met een temperatuur van 28 graden en die is opgelopen tot 38 graden die dag. We hebben de Lindus Pass overleefd. Het was een makkelijkere weg te gaan dan de afdaalkant die is steiler. Aangezien het goed verlopen is zijn we door naar Cromwell gereden. Het zijn 108 km geworden. Onderweg nog heerlijk genoten van het lekkere ijs was ze hier hebben. De avond was wat “rommelig” verlopen, gillende jeugd om de enigste tent die er stond, namelijk de onze. Voordat we uit Cromwell vertrokken zijn we naar het oude stadsgedeelte gereden. We hebben er wat foto’s genomen en zijn naar Clyde vertrokken om daar naar het begin van de Otago Central Rail Trail te rijden. En wat gebeurd er we rijden Clyde binnen en wie zit er aan zijn ontbijt. Hew uit Australië die we enkele dagen daarvoor in Greymonth hebben ontmoet en daarvoor op het Noordereiland. Hij gaat vrijwel dezelfde route rijden als wij. Na overleg hebben we besloten om met elkaar op te trekken. We hadden gepland om in Omakai te gaan slapen. Het is altijd de vraag hoe laat kom je daar aan. Het is een gravelweg die langzaam omhoog loopt en echt valsplat is. De wind begon ook weer zijn spelletje te spelen. We hebben op een mooie tijd in Omakai onze tent rustig kunnen opzetten tussen alle andere tenten van fietsers. Het was een echte fietscamping. Hier een echtpaar Ann en Mike uit Amerika ontmoet die een boek uitgegeven hebben bij hun uit de omgeving van de hiking, wandel, mogelijkheden. Via www.amazone.com op te zoeken. De volgende dag was de wind sterk toegenomen. Gelukkig was het zo dat we in het eerste gedeelte de wind van zijkant en op de top halverwege van de Trail hem van achteren kregen. De windvlagen waren zodanig dat we soms schuin tegen de wind moesten gaan “hangen” wilden we niet van de weg geraken. Na de top ging het prima en moesten we uitkijken dat we niet te hard reden. Ranfurly was de volgende plaats waar we zouden vertoeven. De campingbaas zei ons waar te gaan staan. ’s Nachts is het gaan regenen en om een uur wilden we nog even naar de toilet. Wat bleek we hadden een waterbed gekregen. We stonden zeker in een plas van 5 a 10 cm diep. Gelukkig waren onze slaapspullen nog droog en zijn we naar de keuken verhuisd. We hebben daar nog redelijk ,met zijn drieën, Hew was ook slachtoffer, kunnen slapen. We zijn vrij laat om 12:00 uur weer droog kunnen aan fietsen en de wind was ook gaan liggen. Op naar het laatste station Middlemarch. Daar hebben we op de camping een cabine genomen omdat de grond er behoorlijk drassig was. De volgende dag zouden we de trein nemen vanaf Pukerangi, 20 km van Middlemarch naar Dunedin. We zijn er rustig heen kunnen rijden omdat het treintje er pas om 12:45 uur zou komen. De 80 km lange treinreis was zeer mooi. Het oude treintje met al het smeedwerk en houten belijsting en banken zag er zeer leuk uit. In Dunedin zijn we naar een stadscamping gereden en hebben daar onze tent kunnen opzetten. We stonden vlak bij de steilste straat van de wereld. We hebben de volgende dag een poging gedaan omdat hem op te rijden. Nelleke is halverwege gekomen en Hew en ik zijn er met een stoppauze boven op kunnen komen. Naar beneden was het ook nog een probleem. Al lopend naar beneden hangend op het zadel om de fiets niet over de kop te laten gaan. ’s Middags zijn we naar het rugbyveld geweest waar de Blacks spelen. Voor Hew een emotioneel treffen. We hebben er leuke foto’s kunnen maken. De volgende dag zijn we weer verder naar het zuiden gereden. We hadden de kustweg uitgekozen maar die was behoorlijk heuvelachtig. We hebben in Milton op de domeincamping geslapen. De “oude” beheerder had een leuk T-shirt aan met het opschrift: Lady Killer en vroeg hem dus hoe oud zijn shirt wel niet was. Kreeg toch wel aardig wat commentaar. De volgende dag na 85 km op de teller gereden te hebben kwamen we in een plaatsje Papatowai waar een camping zou zijn. Niet dus. In de winkel daar gevraagd welke mogelijkheden er hier waren. Motel- Backpackers en een Sleepout, een kompleet huisje bij mensen achter in de tuin. Voor 20 dollar per persoon een goedkoop aanbod. De eigenaresse was de vrouw van de winkel. We moesten wachten tot de winkel gesloten werd. Om 18:00 uur precies ging hij op slot. Een minuut later komt er een auto aanrijden met 6 Nederlanders erin. Ze wilden nog eten voor de avond kopen. Helaas 25 km verderop is er weer een winkel die pas om 19:00 uur sluit. Ondertussen stapt er een persoon uit de auto en wat bleek een van de onderhoudsmensen bij DAF stapt er uit die heel wat onderhoud heeft gepleegd op mijn afdeling. In het huisje hebben we heerlijk kunnen slapen. We zijn de volgende dag naar het zuidelijkste plekje van Nieuw Zeeland ,Curio Bay, gereden en daar op de duincamping gestaan. We stonden er op een zeer mooi plekje. De foto’s zullen het uitwijzen als ik ze er opgezet kan krijgen. Enkele dolfijnen zien zwemmen en geel-ogen pinguïns aan land zien komen. De volgende morgen op aanwijzing van Hew naar Slope Point gereden en het laatste gedeelte gelopen. Echt het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland. We zijn daarna doorgereden naar Invergargill. Het laatste gedeelte was NZ-vlak. Bij aankomst op de camping stond er 103 km op de teller. Nu hebben we ,precies 3 maanden NZ trouwens, een rustdag ingepland. Tot nu toe is het weer goed. De zon schijnt en er zijn bijna geen wolken in de lucht. Dadelijk weer een planning maken voor de komende tijd. De volgende plaats wordt Tuatapere en daarna Manapouri. Hier willen we tot nu toe een uitstapje maken naar de ondergrondse Manapouri Power station. Het kan zijn dat we naar Te Anau gaan en vandaar visa een gravelweg en met een boot het meer Lake Wakatipu oversteken naar Queenstown. Hier zullen onze wegen weer scheiden. Hew gaat richting Christchurch en wij via de westkust naar het Noorden.

We zitten nu in Manapouri en hebben nog steeds prachtig fietsweer. Zon en bijna geen wind.
Vanmiddag naar de krachtcentrale. Morgen vertrekken we weer en de weersvoorspellingen blijven goed. Op weg naar Tuatapere ging mijn achterband vreemd doen. Er kwam een slag in. Tot de camping kunnen komen en daar geconstateerd dat de binnenzijde van de buitenband gedeeltelijk los was komen zitten. Blijkbaar kan je die ook weer plakken, maar aangezien ik een reserve heb die erom gelegd. Verder ben ik redelijk zwaar beladen en weet of het dan ook een optie is.

We zijn gisteren wel 20 fietsers tegen gekomen. En dat is tot nu toe een topdag. Ben benieuwd hoeveel we er in Queenstown tegenkomen. Maar dat duurt nog 2 dagen voordat we
er zijn. Morgen en overmorgen nog via een gravelweg er naar toe. Ongeveer 130 km. We kamperen dan halverwege aan een meer.

We hebben genoten van de tocht naar de krachtcentrale, heel indrukwekkend. Als toegift heeft men ons naar een top gereden waar we overzicht over de Baaij hadden. Was een geslaagde middag. We zijn de volgende dag vertrokken richting Queenstown. We hebben dus 1 nacht geslapen op een natuurcamping, water en WC aanwezig. De gravelweg was de eerste helft tot de natuurcamping goed te berijden. Daarna was het wat grover. Maar de fietsen en de bestuurders hebben het goed kunnen uithouden. Was wel opletten en dat vraagt toch ook wel de nodigde energie. Afsluitend de (veer) boottocht over het meer zitten naar Queenstown.

Vannacht,zondag 20 februari,. weer redelijk geslapen in een cabine op de camping. Het regende toen we aan kwamen op de camping vandaar de keuze. En dit bleek ook nog goedkoper te zijn dan de tent opzetten. Vanmiddag even Queenstown onveilig maken en wat inkopen doen en dan vanavond weer een paar dagen vooruit plannen. Lekker slapen en dan op de fiets. We weten dat er direct een aardige klim te wachten maar als beloning krijgen we een prachtig uitzicht over de omgeving te zien.

Hew is vandaag alleen vertrokken. Hij gaat de route maken naar Christchurch en vlieg dan terug naar huis in Australië de 2de maart. Hij is 14 dagen met ons opgetrokken. We houden contact. Het was echt gezellig. De vele foto’s hebben we onderling uitgewisseld. Nu zie je ons vaker op de foto.

Houdoe, Nelleke en Ben.