Camaguey

We hebben we weer wat te melden. We zijn dus ontkomen aan de Guatanamo ( Bay). Als niet-terrorist zijn we doorgemogen. De rit naar Santiago ging grotendeel over de “autoweg”en het was wat glooiend zodat het wat inspanning betreft meeviel. Het laatste gedeelte was vals plat dalend. Ging wel lekker. Je moet dan wel zeer goed opletten omdat je zo in een kuil midden in de weg kan rijden. Bedoel echt geen klein kuiltje maar een echte kuil. De banden van de huurauto’s in Cuba zijn dan om die reden ook niet meeverzekerd. In Santiago hebben we gebruikmakend van de GPS makkelijk de Casa kunnen vinden. Die was bezet maar zij hebben ook hun netwerk en werden we ondergebracht bij “vrienden” bijna tegenover hen in de straat. Was een goed adres. We hebben Santiago twee dagen onveilig gemaakt door kriskras door het centrum te lopen. Is vermoeiender dan fietsen!!! Vanaf het dakterras van het Grand Hotel hadden we een goed overzicht van de 2de city van Cuba. We zijn ’s morgens vroeg vertrokken naar het volgende adres. De rit werd omschreven als zeer pittig en was redelijk lang 92 km. We zijn eerst naar de zwarte Maria, El Cobre, gereden waar we een buslading Nederlanders zagen. Na een poosje gefietst te hebben kwamen we op een zandweg terecht. We dachten eerst dat is een vergissing. GPS en routeomschrijving nog een keer goed gelezen. Nee, dus echt deze weg in. Af en toe lag er een plak asfalt op de weg. Als zigzaggend fietsend om de diverse gaten te ontwijken. En dan ook nog af en toe klimmen met een percentage tussen 10 -15 %. Na 10 uur met de fiets bezig te zijn geweest op een keien/zandpad en 1300 klimmeters in de benen kwamen we aan bij het vakantieoord El Salton. Prachtig gelegen tussen de bomen in de heuvels en bij een waterval die nu een pisstroompje produceert vanwege de droogte. Je kan begrijpen dat we in die rustige omgeving heerlijk hebben geslapen. De volgende dag de eerste drie kilometer nu afdalend de kuilensalsa weer uitgevoerd. Gelukkig tot de helft van de totale rit waren we daar mee bezig. We kwamen toen op de hoofdweg naar Bayamo en die was goed geasfalteerd. Het adres van de casa in Bayamo hadden we via de casa in Santiago ontvangen. We wisten echt niet waar hij was. We zijn op goed geluk Bayamo binnengereden. We hielden het centrum aan en toen werden we aangeroepen. Bleek het een andere casa te zijn, maar die was zo sportief ons naar de besproken casa te brengen. We hebben geen meter teveel gereden. Dat was echt geluk hebben. Later bleek dat onze casa’s die in onze routebeschrijving stonden niet meer bestaan. Beide eigenaren zaten in de gevangenis een wegens moord en de ander omdat er gelegenheid is gegeven aan pedofilie. Zo maak je nog wel eens wat mee. Bayamo heeft een leuk centrum en we hebben daar op het centrale plein dan ook enige tijd op de bank gezeten en genoten van de verschillende type personen en hun wijze van communiceren. Bij de ijstent op dat plein kan je een bolletje ijsje krijgen voor 1 Cubaanse peso ongeveer 3 eurocent. Moet je wel een klein kwartiertje voor in de rij gaan staan. En dan vlug gebruiken anders is hij gesmolten voor dat je een lik/hap genomen hebt. Ook eten we voor de lunch geregeld een kleine Pizza. Deze kost 5 Cubaanse peso is 15 eurocent. De volgende dag hebben we in Bayamo een taxi besteld om naar de schuilplaats van Fidel en zijn manschapen te gaan ongeveer 80 km van Bayamo naar Santo Domingo. De laatste 3 kilometers moesten we afleggen met een 4-wieldrive auto omdat een hellingspercentage van 45 graden iets teveel van het goede is voor een gewone volkswagen colt. Dan nog 1,5 uur in de bergen van Sierre Maestra lopen om bij zijn schuilplaats te komen. De eerste 3 maanden is hij daar geweest. Was weer eens een directe confrontatie met een historisch gegeven waar je op dat moment toch even bij stil blijft staan. Er schieten dan toch veel dingen door je heen. Was ook voor ons een reden om nu naar Cuba te gaan omdat je je afvraagt wanneer er weer op dit gebied ontwikkelingen zijn gezien de recente onrusten in de wereld en de leeftijd van de huidige leider Raoul (80 jaar). De gids heeft ons uitstekend uitleg gegeven over de situatie waarin Cuba verkeerde tijdens de aanval op het Baptista-regiem. Sommige zaken komen dan weer bij je boven drijven. We zijn blij dat we het gedaan hebben. Weer een nuttige dag gehad die je tot nadenken brengt. De volgende dag zijn we weer vroeg vertrokken om een hele saaie vlakke weg te gaan berijden zoals deze rit beschreven stond. Was ook zo en hebben de 80 km dan ook redelijk gemakkelijk kunnen rijden. Het casa-netwerk had zijn werk weer gedaan. We werden opgehaald bij het eerste casa adres, dat geen plaats meer had, om samen naar haar casa te lopen. Haar man bleek trainer te zijn geweest van diverse honkbal-teams. Ook in het buitenland. Hij was nu druk bezig om een terras op zijn dak te bouwen. We zijn ’s middags naar het centrum gewandeld moet zeggen dat dat wel wat tegen viel. Na een ijsje en een terrasje gepakt zijn te hebben zijn we weer terug gegaan naar de casa. Voor de volgende tocht zouden we voldoende water bij ons moeten hebben omdat er onderweg niets te krijgen was.’s Morgenvroeg , zondags, nog geprobeerd om de voorraad nog met 1 liter extra aan te vullen maar er was niets open. Wat blijkt onderweg was er op twee plaatsen toch de mogelijkheid om het vochtgehalte aan te vullen met meestal Kola. We hadden ook het idee opgepakt om niet naar het ressort Playa Santa Lucia te gaan maar eventueel rechtstreeks door naar Nuevitas te rijden. We zouden pas beslissen bij de afslag op 25 km van de Playa. We hebben daar besloten om door te rijden en zo kwamen we aan met op onze metertjes uiteindelijk een stand van 115 km. Het was toch wel lastig om een casa te vinden omdat er twee in stonden die opgehouden waren. Spontaan werd ons hulp aan geboden door een Cubaan , bleek later uit Banes te komen, hij wist nog wel een casa. Helaas was deze niet ter beschikking. We werden doorverwezen naar een Volksbuurt waar je een casa niet gauw gaat zoeken. Maar alle ingrediënten waren aanwezig. Bed /douche/airco/ventilator. En het zag er redelijk schoon uit. Fietsen konden in de ruime kamer makkelijk staan en het was er de mogelijkheid om te dineren. De behulpzame Cubaan had als tolk gediend zodat er geen misverstanden konden ontstaan. Hij wilden ook zijn geboorteplaats wel aan ons laten zien. Nelleke is op de kamer gebleven en ik ben met de Cubaan door zijn geboortedorp gelopen. Hij bleek goed bevriend te zijn met Louis, de directeur van het Museum in Banes, die ons in zijn museum een rondleiding had gegeven. Na het eten zijn we direct het nest in gedoken want het was toch wel vermoeiend geweest. Zeker het laatste stukje waar we de harde wind vol tegen kregen. De volgende dag moesten we de weg terug en dan dus met de wind in onze rug. Nou dat gebeurde dus ook zo. We waren dan ook vroeg in Camaguey. We hadden een gemiddelde gereden van 20 km over 80 km en dat was ons nog niet overkomen. We zaten in een prachtige koloniale casa met mooie binnenplaats. Tot nu toe de mooiste casa. Camaguey heeft een doolhof van straatjes met heel veel sfeer. We hebben ons daar een extra dag gegund. We hebben meteen gebruik gemaakt om te kijken of we de verlenging van ons visum daar konden regelen. 7 maart is nog wel te vroeg maar een try-out kan geen kwaad hadden we begrepen. Wat bleek we moesten eerst naar een speciale bank om zegels te kopen en dan naar de emigratie dienst. We wilde dan ook de zegels kopen maar de bankemployé zei dat we eerst naar de emigratie moesten. Daar aangekomen bleken we eerst naar de bank te moeten om de zegels te kopen. Dus we werden wel even pissig. We hebben daar de poging gestaakt omdat dat nog een extra handicap met zich mee zou brengen. We wilde de tweede visadatum in laten gaan op minimaal 8 maart zodat hij tot 7 april geldig zou zijn. Het liefste aansluitend op eerste verloopdatum 11 maart. Leg dat maar eens uit. We hadden besloten het in Santa Clara te doen. De volgende dag waren we reeds vroeg op het busstation van de Viazulbus. We hadden niet gereserveerd maar zo had de casa-eigenaar ons verzekerd als je er een uur van te voren bent dan komt het wel goed. En dat was ook zo. De fietsen mochten we al vroeg in het bagagedepot neer zetten. De dame van Viazul wilden ons pas laten betalen als het zeker was dat we mee konden. De fietsen hebben we weer neergelegd in de bagageruimte van de bus. Na enige discussie trouwens met de chauffeur. We hadden er een goed gevoel over dat we het zo goed gedaan hadden. We vertrokken om 12:50 uur om de 275 km van Camerguey naar Santa Clara af te leggen. We kwamen pas om 18:15 uur aan in Santa Clara. 17:50 uur stond op de planning. Daar werden we opgewacht van iemand van de gereserveerde casa. Ze zijn bang dat anderen je naar hun casa leidt onder de mom dat de gereserveerde casa vol is. Het werd snel donker en de laatste kilometer hebben we ons licht nog aan gehad. Weer een prachtige koloniale casa Hostal Alba genaamd. Slapen en het ochtendontbijt kregen we hier en in het eveneens koloniale Hostal Florida Center konden we genieten van het diner. Was weer een schot in de roos. We zijn in de stad van Che Guevara. Het is er gezellig druk. We hebben gisteren op de valreep, tegen sluitingstijd, nog een rondleiding kunnen krijgen in de enige sigarenfabriek in Santa Clara. ’s Morgens zijn we naar het standbeeld van Che geweest en niet te vergeten we hebben ons visum kunnen verlengen. De Bank begreep eerst niet dat we zegels wilden kopen voor het visum. 2 x 25 CUC. Een Engels sprekende employé kwam ons daarbij helpen. Was in no-time geregeld. Nu op naar de immigratiedienst. Kwamen daar aan toe er al veel volk in de rij stond. Dus rij gepasseerd en gevraagd hoe e.e.a. geregeld kon worden. Nou een kwartier later werden we geroepen om het formulier in te laten vullen. Persoonsgegevens werden genoteerd en we konden weer buiten in de rij gaan staan. Een behoorlijke tijd later werden we weer geroepen omdat we de zegels moesten komen brengen en op het formulier moesten laten plakken. Na deze ceremonie werden we een tijd later geroepen en bleek dat we op de achterzijde van het visum de verlenging hadden staan. Let op je moet wel zorgen dat de ziekenkosten reisverzekerings verklaring ook nog “geldig” is. We hadden een geluk de laatste dag van het visum is 8 april en er staat ook 8 april op de verklaring en de 7de april vertrekken we. Had thuis alles maar zo gelaten. Want de reisverzekering had moeten verklaren dat we recht hebben op een half jaar en niet zoals vermeld staat tot 8 april. En dan nog het laten ingaan op 11 maart. Niet gedaan dus, we waren blij dat we naar 3 uur het visum weer hadden en het precies de tijdsduur dekt. We kwamen tijdens het wachten in gesprek met een Duitser die hier zijn liefje heeft wonen. Zie je hier wel geregeld een oudere blanke man met een zeer jonge donkere vrouw. Moest ook weer een verlenging halen. Ook werden we aangesproken door een oudere man (84 jaar). Woont pal tegenover de casa. We werden bij hem thuis uitgenodigd. Hij, Jorge Luis Abreu Saez, is president van de bevolkingsgroep uit de Canarische eilanden voor de provincie Villa Clara. Hij heeft ons veel verteld o.a. over zijn familie en hoe zij hier terecht zijn gekomen. Ging in moeizaam Engels, maar hij deed zijn best. Hij voelde zich wel slachtoffer van het huidige regiem dat kon je tussen de regels door wel begrijpen. Hij heeft het zeer gewaardeerd dat we zijn gekomen. We zijn ’s avonds voor ons vertrek nog naar de schouwburg geweest. Daar zijn we naar een dansgroep uit Camaguey geweest. Een gedeelte van de show hadden we in de openlucht al in Camaguey gezien. Het was een zeer mooie show. De mensen stonden minutenlang te klappen. En dat alles voor een prijs van 3,5 euro per persoon. Voor de gemiddelde cubaan wel een zeer grote uitgaven. We hebben er lekker op geslapen. We waren weer vroeg uit de veren. Het ontbijt was weer voortreffelijk en de prijs voor het totale verblijf was redelijk. Het casa circuit had weer voor ons gereserveerd. Na 47 kilometer over een relatief drukke weg kwamen we aan in Remedios. Het was wat heuvelachtig vandaag maar de omgeving kwam ons toch wel bekend voor. Ja maar we zijn ook wel wat verwend met omgevingen. Aangekomen werden we weer doorverwezen naar een andere casa. Zag er, oud koloniaal, zeer mooi uit. Mooie binnenplaats waar het goed toeven was. We zijn na onze siësta, hebben deze oude mensjes wel recht op, het centrale plein gaan verkennen. De cremerie, ijssalon, hadden we al weer snel ontdekt. Vandaag alleen vanille ijs. Daarna zijn h we nog een kolatje gedronken bij een bar. Op naar het avondeten. Altijd weer een verrassing wat ze je bij de vaste keuze van Vis/Kip/Garnalen/Varkensvlees voorschotelen. Soap vooraf. Fruithapje en/of koffie na. Sla/kool/tomaten/-schotel , gefrituurde banaan aardappelen en rijst niet te vergeten. Vraag niet om de hoeveelheden wat die zijn buiten proportioneel. Voor 4 personen is het wel voldoende. We hebben er weer lekker van genoten. En zijn dan ook voldaan weer na een avondwandeling onze kamer redelijk vroeg gaan opzoeken. Slapen doen we wel ondanks dat we soms letterlijk tussen de veren slapen dan er op. Over het algemeen mogen we niet klagen over de matrassen. Toen we onze ogen sloten wisten we dat we de volgende morgen 88 kilometer moesten gaan rijden om weer de besproken casa te bereiken. Ditmaal is het in de stad die we al twee keer met de Viazulbus hebben aangedaan Sancti Spiritus. We zijn door een aantal leuke dorpjes gekomen en de omgeving was afwisselend. Verder werkte de wind ook mee zodat we redelijk fris weer in onze volgende plaats aankwamen. Even wat onduidelijkheid geweest over het adres maar de casa-eigenaar kon ons weer redelijk vroeg begroeten. De straat was in noord en zuid ingedeeld en dat hadden wij niet in de smissen. Een oud opaatje wist het wel en wilde ons wel begeleiden. Vriendelijk van hem totdat we hem bedankten. Het bekende handgebaar zei dat hij het niet voor niets gedaan had. Met enkele peso’s in zijn hand nam hij ontevreden afscheid van ons. Enkele minuten later melden zich ook een Frans echtpaar bij de casa. In een tenue dat ons zeer bekend voorkomt. Ook fietsers dus. Hebben gezamenlijk de maaltijden gebruikt en hebben onze ervaringen uitgewisseld. Bleken in het zelfde casa- circuit te zitten als wij. De volgende casa is ons weer bekend. In de 71 km naar Trinidad moesten we in het begin en eind een flinke hobbel nemen. Verder was het een golvend terrein dat we moesten nemen. Ik zeg maar zo, wat we naar boven moeten klimmen dalen we ook weer. Het is nog steeds uitgekomen. Onderweg zijn we nog naar een slaventoren wezen kijken. Hele geschiedenis staat in het ANWB reisboek en Global Cyclist reisgids anders waren we er vermoedelijk zo langs gereden. Wel veel commerciële activiteiten er om heen. Wegwezen dus anders zit je zo opgescheept met spullen die je thuis niet gebruikt en nu gewicht en volume vragen in je fietstassen. Spullen die we graag willen hebben kopen we wel in Havana. Het gevaar is dat we weten dat we nog 23 kg extra gewicht mee kunnen nemen. Maar dat “probleem” lossen we wel op. In Trinidad werden we verwelkomd door een jong echtpaar. Ze hebben ons goed verwend gelukkig konden we ze wijs maken niet teveel van al het goede klaar te maken. We zijn aardig wat door het dorp wezen sjouwen. De Mojito , populair drankje met veel rum heeft daar ook aan geholpen. We zijn er twee dagen gebleven en hebben overdag toch souvenirs gekocht voor de allerkleinsten en in de avond zijn we naar een Cubaanse band wezen luisteren. Overdag de museums afgestruind. Ze konden ons niet boeien.