Kia ora , Welkom op het Zuidereiland

Het was een heerlijke tijd in Napier. Het was moeilijk afscheid nemen. We hebben het erg naar onze zin gehad. We moesten weer wennen aan het fietsen. Maar de route die we naar het zuiden van het Noorder-eiland hebben uitgezet was een goede keus. We zochten de alternatieve wegen uit in plaats van de drukkere hoofdwegen om in Wellington te komen. We Zijn gestopt in Waipawa op een rustige camping. We hadden een vrij vlakke rit achter de rug met 474 klimmeters op 76 km met een behoorlijk prikkende zon die voor de temperatuur zorgden van 34 graden. Na een rustige nacht, we stonden er met 3 tenten, zijn we weer vroeg vertrokken. Onderweg ontmoeten we een echtpaar uit Wellington die vandaag hetzelfde einddoel hadden als wij. Ze vertelden ons dat ze in de duinen , domein campground, gingen slapen in plaats van op het motorcamp. Ook hebben we een wijziging in de route aangebracht op hun advies. Ieder had zo zijn eigen tempo zodat we pas weer elkaar op de eindplaats ontmoeten. Zij hadden al heel veel vakanties doorgebracht op het Zuidereiland met de fiets en hebben met ons de gehele Zuiderroute doorgenomen en adviezen gegeven. Toen het te donker werd om nog op de kaart te kunnen kijken zijn we gaan slapen. De volgende morgen hebben we ons visitekaartje afgegeven en zij hun adres met de mededeling dat ze graag wilden horen hoe het in het Zuidereiland was geweest. Wel even laten weten wanneer we langskomen. In Pongaroa hebben we de sleutel moeten halen bij de plaatselijke store om op de domein campground naast het rugbyveld de spiksplinter nieuwe wc te kunnen gebruiken en tot onze verbazing ook een warme douche. Moederziel alleen stonden we er. In Alfredton hebben we onze tent opgezet naast een oud tennisveld tussen de schapen. ’s Nachts heb ik ze niet geteld het was te donker. De volgende dag zijn we gereden naar Masterton. Onderweg hebben we nog foto’s gemaakt van een schapenscheerder. Behoorlijk zwaar beroep en ze hebben er daar in die omgeving veel te doen. Jammer achteraf dat ik er geen filmpje van gemaakt heb. Ook foto’s gemaakt van de wielrenners die er een wedstrijd reden. Drie ronden van 30 km met een behoorlijke klim in het circuit. In Masterton ontmoeten we het Wellington’s echtpaar weer. Zij gingen in een hostel slapen. Wij hadden onze tent staan op het motorcamp. Verder hebben we in Masterton enkele wielrenners gesproken over hun ervaring met het verkeer. Ze waren met een campagne bezig om meer ruimte te krijgen als ze aan het fietsen waren. Een van hen had een fiets van Eddy Merckx en een truitje met CCCP erop. De volgende dag zagen we weer een twintigtal wielrenners hun zondagstoer beginnen. Het is daar redelijk vlak met hier en daar heuvels. Mooie omgeving om met de racefiets erop uit te trekken. We hadden afgesproken dat we die dag ,9 januari, naar Cross Creek zouden rijden om gebruik te maken van de oude spoorlijnweg. Vooraf zijn we in Featherston naar het treinmuseum geweest waar heel de geschiedenis werd verteld over deze spoorlijn. Ze hadden er ook een geheel gerestaureerde locomotief in staan. Men had ons er op attent gemaakt dat de aanvang van de track vrij nauw was. Het hekwerk wat toegang verschaft tot de track was zo smal dat we onze tassen eraf moesten halen. Gelukkig waren we aan de late kant en was het er niet druk op het pad. Er stonden nog maar 2 auto’s op de parkeerplaats. We moesten enkele kilometers rijden over een zeer smal (wandel) bospad met behoorlijke grote stenen op het pad. Was zeer inspannend rijden met zo’n grote diepte naast je. De campingplaats was bij het begin van de oude spoorlijn. Er waren daar toiletten en was er een schuilhut aanwezig. Verder was er geen hond. Alhoewel een jager met geweer en drie honden kwamen nog laat langs. Hebben ze toch wel even in de gaten gehouden. Het was een erg stille nacht, ergens ver weg hoorden we een waterval. De volgend ochtend zijn we het gelukkig bredere pad gaan volgen. We waren vrij snel op de top en hoefden we alleen nog af te dalen. Aangekomen bij de snelweg zijn we richting Wellington gereden. Er was langs de rivier een fietspad aan gelegd en je wil niet weten hoeveel poortjes we door moesten. In een voorstadje Lower Hutt zijn we naar een camping gereden. 11 km van de vertrekplaats van de boot naar het Zuidereiland.
In Lower Hutt hebben we een Nederlandse winkel gezien met meestal AH produkten.
We zijn de volgende dag naar Wellington gereden en het Te Papa museum bezocht. Daar kan je wel een hele dag vertoeven. En ook al waren we in Auckland naar het museum geweest waar dezelfde onderwerpen te zien waren.. Blijft interessant. Na eerst een McDonald’s bezocht te hebben zijn we weer naar een de camping terug gereden. De volgende dag alles weer ingepakt om naar de boot gegaan. We waren er ruim op tijd om alles rustig te bezien. Het was een rustige overtocht van ongeveer 3 uur. In Picton aangekomen zijn we direct naar de camping gereden die er 1,5 km van af lag. Deze was redelijk vol. De volgende dag zagen we dat er veel meer campings waren. We zijn, wat niet gebruikelijk is, eerst naar het noorden gereden. Op de camping zeiden ze al dat we een behoorlijke zware route was. Daar moeten we ze achteraf gelijk in geven. We 45 km gereden en 1350 klimmeters gehad. We waren dan ook redelijk moe toen we de tent inkropen. Vanaf Rarangi zijn we vertrokken naar de Molesworth Track een 176 kilometer lange gravel weg. Onze eerste stopplaats was Blairich. Nog steeds een sealed , asfalt, wegdek. De volgende dag 45 kilometer deden we in een kleine 10 km per uur en 1000 klimmeters naar de Watsworth stream vlakbij Camden. Het was ons niet in de koude kleren gaan zitten om continu over een wasbord te rijden met grote en losse gesteente en daarbij nog venijnige hellinkjes die genomen moesten worden. En als spelbreker kwam de wind, stormsterkte, ’s middags nog opzetten uiteraard pal tegen. Resultaat was dat ik een keer boven aan kwam en dat ik werkelijk van mijn fiets afgeblazen werd. Resultaat een beschadigde heup en elleboog. De volgende dag extra vroeg vertrokken om de wind voor te zijn. ’s Morgens waait het meestal niet resp minder. We kwamen redelijk goed met dezelfde moeilijkheidsgraad na 44 km aan in Molesworth Cob Cottage. Nu nog de volgende dag 60 km naar Molesworth zelf. We zagen er wel tegenop. Trouwens we ontmoeten bij de Cottage ook nog 6 andere fietsers. Een ouder echtpaar die we eerder ontmoet hadden in Napier en ons toen had uitgenodigd om in Wellington naar hun toe te komen. Zij gaan morgen naar het noorden waar we vandaan komen. Wat een toeval zeg. Met de andere 4 zijn we samen opgereden naar Molesworth. Onderweg werden we opgehouden door een ranger en hij vertelde dat er een storm op komst was. Hij adviseerde ons om de bagage in zijn auto te laden zodat we eerder in Molesworth zouden zijn. Na overleg hebben we besloten dat te doen. Gelukkig maar want het kosten ons zonder bagage al moeite om op de fiets te blijven. Maar onze snelheid laag wel zo’n 50 % hoger. De storm bleef uit en we kwamen dan ook om mooi op tijd na 7 uur fietsen, aan in Molesworth. Nu nog 25 km afleggen de volgende dag maar wel met een pass, De Jollies Pass. We zijn rustig naar boven kunnen rijden met volle bepakking en de afdaling was er een om niet snel te vergeten. Stijl en lang daalden we af naar Hanmer Springs. Onderweg even gestopt om onze handen te ontspannen omdat we voortdurend in de remmen moesten, anders kregen we een te grote snelheid.
Blij dat we hydraulische rennen hebben dat scheelt toch wel, anders hadden we meer moeten stoppen. In Hanmer Springs hebben we een Hostel opgezocht, Le Gite met een Nederlandse eigenaresse en verblijven daar nu al zo’n 3 dagen.
Morgen gaan we weer verder. We hadden die rustdagen absoluut nodig. Hanmer Springs staat bekend om zijn hete badden , Hot pools. Wij gaan daar nog even van genieten nadat we dit op de website gezet hebben.

Ons plan is om nu in 3 dagen naar Greymonth te rijden en dan maandag de trein te nemen naar Christchurch. Moet een zeer mooie treinreis zijn. Daarna na het zuiden.

Groetjes.